In 2008 kwam mijn boek uit, waarin ik de periode voor en na de dood van mijn partner Ben beschrijf. Hij overleed door zelfdoding in 2006.
Zijn overlijden, samen met die van drie andere dierbaren in hetzelfde jaar, leidde tot ongelooflijk bijzondere en indrukwekkende ervaringen die mijn leven veranderde.
Ik voelde dat ik de stem moest zijn van mensen met suïcidale gedachten én van hun naasten, die hiermee van dichtbij te maken hebben (gehad). Daarom wist ik kort na Bens overlijden dat ik dit boek móést schrijven – de titel was er al…
In hetzelfde jaar dat mijn boek uitkwam, begon ik als vrijwilliger bij (de voorloper van) 113online. Daarvoor volgde ik de masterclass Suïcidepreventie aan de Vrije Universiteit Amsterdam.
In die periode gaf ik verschillende interviews voor tv, kranten en tijdschriften. Het viel me op hoe moeilijk het was om nabestaanden te vinden die hun ervaring wilden delen.
Suïcide zal voor mij altijd een belangrijk thema blijven. Nog steeds heb ik het gevoel dat onze samenleving onvoldoende toegerust is om om te gaan met mensen voor wie het leven op een bepaald moment ondraaglijk is geworden. Ik heb vreselijke verhalen gehoord, en ik weet dat de dood voor sommigen werkelijk een bevrijding was of is. Toch willen de meeste mensen niet écht sterven: ze verlangen vooral naar een ander leven.
Het is zó belangrijk om hen de ruimte te geven hun gevoelens te uiten, hun gedachten en emoties te delen – erkenning is een eerste stap om verder te kunnen gaan. Dus duik niet weg, maar blijf luisteren en in gesprek.
Ben heeft zeker ook mooie momenten gekend, maar al met al moet het voor hem moeilijk zijn geweest om zich staande te houden in dit leven.
Een paar dagen voor zijn overlijden bezochten we samen de tentoonstelling Tempting the Gods. Mijn gevoel zegt dat hij wel vaker de Goden heeft verzocht. Hij wist dat het onvermijdelijk was, maar niet wanneer. Uiteindelijk was het zijn beslissing – niet die van de goden. Waar hij nu ook is, ik weet dat het goed met hem gaat. En met mij ook.
Elke dag is er wel een moment dat hij in mijn gedachten komt – net als andere dierbaren die ik heb verloren. Soms heel even: bij het passeren van een plek, een herinnering, of een liedje op de radio. Zoals nu, terwijl ik dit schrijf: Alive and Kicking van Simple Minds speelt. Niet zomaar een liedje, maar een nummer waarvan hij destijds zei dat het belangrijk voor hem was na onze ontmoeting. Geen toeval, maar een prachtig voorbeeld van synchroniciteit en bewijs dat liefde nooit sterft. Hij is nog steeds alive and kicking – meer dan ooit.